Nie znałam Francisca zbyt dobrze, ale lubiłam jeździć do Qeensland, nawet jeśli nie zawsze miałam ku temu naprawdę istotny powód. Często wystarczył mi byle pretekst, żebym natychmiast zgodziła się wsiąść w autokar i minąwszy niezliczoną ilość malowniczych krajobrazów znaleźć się w jednym z bardziej urokliwych zakątków tego regionu. Nie potrafiłam zrozumieć dlaczego ci którzy byli odpowiedzialni za budowę rezydencji nie mogli zadbać o to by znajdowała się nad wybrzeżem. To było marnotrawstwo potencjału. Miałam nawet w głowie gotowy projekt budynku, który mógłby znajdować się niemalże na samej plaży, jednocześnie nie będąc obarczony ryzykiem zawalenia z powodu niestabilnego gruntu. Próbowałam nawet streścić go Francisowi w czasie naszej podróży autokarem, ale w połowie rozrysowywania całej konstrukcji na zwykłej chusteczce higienicznej zorientowałam się, iż nie jest to dla niego specjalnie interesujące, więc ostatecznie porzuciłam temat, mając nadzieję, że nie uzna mnie przez to za wariatkę. Uwielbiałam przyjeżdżać na wybrzeże; australijskie plaże wyglądały tak cudownie, jakby były wyciągnięte z jakiejś sennej, utopijnej wizji. Między innymi dlatego byłam tak zadowolona z dzisiejszej wycieczki - siedzenie na plaży w spokoju w fajnym towarzystwie było wszystkim, czego teraz potrzebowałam.
- Chyba od ogonka, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Myślisz, że to istotne? Umrę jeśli zaczynam ze złej strony? - zapytałam z powątpiewaniem przyglądając się bułce, jakby to ona miała udzielić mi odpowiedzi na postawione pytanie, a potem zauważywszy, że coś przykuło uwagę mojego towarzysza, powiodłam wzrokiem w tym samym kierunku. - Pływasz? - rzuciłam, zerkając na niego zza fali nieco potarganych przez wiatr włosów. - Czy tylko marzysz o tym, żeby być jak oni? - Znałam wiele ludzi którzy interesowali się pływaniem i już dawno zauważyłam, że dzielą się oni na dwie grupy - tych którzy chcieli pływać i tych, którzy chcieli wyglądać na surferów. A to dwie zupełnie odrębne kwestie.

Im więcej czasu spędzałam w towarzystwie Francisa, tym bardziej cieszyła mnie jego obecność. Mimo że jego zachowanie nie odbiegało w żadnym znaczącym stopniu od zachowania przeciętnego chłopaka w jego wieku - swoją drogą zastanawiałam się, o ile mógł być ode mnie starszy, bo już na pierwszy rzut oka widziałam, że z pewnością dzieliła nas różnica co najmniej trzech, czterech lat - Francis miał w sobie jakiś magnetyzm, coś absolutnie hipnotyzującego, co nie pozwalało na oderwanie od niego wzroku. Czułam, że mogłabym tak siedzieć na plaży wraz z Francisem w nieskończoność, ryzykując wyimaginowane pięćdziesiąt procent szans na śmierć z powodu zjedzenia ryby ze złej strony, i wpatrywać się w surferów łapiących dobre fale.
W końcu, odkrywszy iż strona od której zaczyna się bułkę z makrelą nie ma większego znaczenia, ponieważ ani ja, ani mój towarzysz nie opuściliśmy tego świata, otrzepałam się z okruszków i ponownie przyjrzałam surferom.
- To zależy od tego, co potrafisz - odparłam szczerze, zerkając na niego spod przymrużonych powiek. Słońce raziło mnie w oczy niemiłosiernie; zapomniałam z pokoju okularów przeciwsłonecznych, które moim zdaniem w Australii powinny być prawnie nakazane jako obowiązkowy element garderoby każdego mieszkańca. - Ale z tego co widzę nie musiałbyś być mistrzem świata, żeby być na ich poziomie - oznajmiłam, przyglądając się dłuższą chwilę dwóm chłopakom na deskach. Zdecydowanie byli pozerami. Widziałam to w ich chwilami niepewnych minach, niewyćwiczonych do końca ruchach i słabym, jak na surferów, łapaniu równowagi. Choć musiałam przyznać, że rzeźbą ciała dorównywali prawdziwym sportowcom. - Chodźmy nad wodę - zaproponowałam, nagle pozazdrościwszy obserwowanym chłopakom bezpośredniego kontaktu z oceanem. Zerknęłam na Francisa by zobaczyć, co sądzi o moim pomyśle; z jakiegoś powodu zależało mi na jego aprobacie.

Jej wzruszenie ramionami było niewerbalną odpowiedzią zarówno na pierwszą jak i drugą uwagę Francisa. Z pewnością był dziwny ze swoim podejściem - wszak nie zadawała mu żadnych niewłaściwych pytań które graniczyłyby ze wścibskością, raczej pytała o rzeczy typowe dla zawierania znajomości i dowiadywania się o kimś więcej, przynajmniej w jej opinii, a on wydawał się być rozbawiony jej dociekliwością. Poza tym wszystkie jej dotychczasowe propozycje spotykały się z odmową, co sprawiało, że cały czas siedzieli w miejscu. Oczywiście nie mogła narzekać - Francis był naprawdę fajny, czuła się wręcz dziwnie oczarowana jego obecnością, ale jako dziewczę cierpiące na nadpobudliwość nie znosiła bierności i statyczności. Gdyby to od niej zależało, już dawno pewnie staliby na brzegu albo nawet chlapali się w wodzie, zupełnie nie przejmując się faktem, iż nie mają ubrań na zmianę. Ceniła sobie spontaniczność, a siedzenie w miejscu wzbudzało w niej poczucie marnotrawstwa zarówno miejsca, jak i czasu. W końcu na dzikiej plaży można było znaleźć tyle ciekawych zajęć! Bez podtekstów, khem.
No i ten, posiedzieli jeszcze trochę rozmawiając a potem wrócili do rezydencji, bo przeczytałam na czacie że tak bardzo pragniesz mnie opuścić na rzecz Mil i Jas :c