Imię i nazwisko: Jitka Milada Rozsévač
Wiek: dwadzieścia jeden
Data urodzenia: dwudziesty pierwszy grudnia
Wygląd:Ruda wiedźma.


Charakter:
A co jeśli powiedziałabym ci, że świat duchów istnieje? Tętni nieżyciem wokół śmiertelnych, oddychających, patrzy z zazdrością na każdy oddech, na każdy kolejny rok objawiający się w postaci nowych zmarszczek. Duchy to egoistyczne istoty, które same nie wiedzą czego chcą. Trafiają się chochliki, które kochają stan w jakim się znajdują i jak przez to mogą wpływać na świat żywych, ale też i te typy co za swój stan pragną obarczyć winą każdego wokół, czy też te najmilsze – pogodzone z losem. Jitka zna je wszystkie. Często nie pamięta, że tylko ona je zna, widzi, słyszy. Często nie wie czy osoba, z którą rozmawia istnieje naprawdę. Mieli ją za szaloną z tego powodu. Wszak Rezydencja zabrała ją z zakładu. Dziwna. Bardzo dziwna. Można ją upić i wykorzystać, bezbronne dziewczę, które wciąż szuka kogoś kto jej pomoże. Naiwne. Jitka pragnie spokoju, najmocniej na świecie. Zasnąć i zapomnieć, śnić. Śnić o przyjemnościach, o świecie, którego nigdy nie zazna, bez istot wokół, które wciąż patrzą i czekają aż ona je zauważy, by wtedy bezlitośnie zaatakować. Ona nie wierzy, że kiedykolwiek będzie na tyle silna by je od siebie odeprzeć, ona wie, że nie jest silna, że nie potrafi odmówić. Nieszczęśliwa i szczęśliwa zarazem - Jitka. Po prostu Jitka. Jitka pragnąca być po prostu szczęśliwą. Chce żyć, w momentach przebłysku, gdy duchy dają jej spokój, chce żyć. Pragnie spokoju za wszelką cenę, nie chce czuć niczego, to prowadzi do złego, to sprawia, że przejmuje się losem zbłąkanych duszyczek, często odurzona. Wydaje się być zagubiona w tym świecie, szuka kogoś kto jej pomoże, często źle na tym wychodząc. Ale żeby tak kto chciał pomóc wariatce? Takim się nie da pomóc. Niektórym jej szkoda, empatycznej, wrażliwej dziewczyny z jej koszmarami, która często nie dostrzega gdzie kończy się świat ludzki, a zaczyna ten naprzyrodzony. Pełna sprzeczności. Jitka.

Talent: porozumienia się ze światem duchów
Grupa: wizjonerzy

Historia:
To wszystko przez Pavle. Pavle i jej nieuleczalną chorobę. Przez Pavle, która miała się nigdy nie narodzić. I może wtedy byłoby dobrze. Może wtedy Jitka wspaniale bawiłaby się wśród swoich przyjaciół w pięknej Pradze, pewnie miałaby narzeczonego, plany na przyszłość, ale urodziła się taka Pavla i wszystko Jitce zepsuła. Właśnie tak.
Był jeszcze cień szansy na dla Jitki – mogła nie uśmiechnąć się zachęcająco pierwszego dnia przedszkola do małej i bladej dziewuszki, która wyglądała na strasznie nieśmiałą i którą inne dzieci unikały. Mogła, a nie zrobiła tego. Kolejny cień szansy – mogła pokazać język, gdy dziewczyna się odważyła do niej podejść, nie zrobiła tego. Jitka i Pavla były na siebie skazane.
I były wszędzie razem przez lat dwanaście. Aż do najtragiczniejszego dnia w życiu wiecznie radosnej dziewuszki jaką była Jitka. Uzupełniały się z Pavlą, tylko blada przyjaciółka była w stanie utemperować wulkan energii – Jitkę. A wtedy dnia 13 października Jitka została sama. Nie pomogło leczenie, wiara i nadzieja bliskich. Pavla odeszła z tego świata, szczęśliwa.
Jitce trudno było pogodzić się ze stratą. Przez cały okres przyjaźni z Pavlą była szykowana przez przyjaciółkę na ten moment, a gdy on nadszedł nie poczuła się lepiej przez przygotowania, można by rzecz, że wręcz oszalała. Tak. Wedle sąsiadów z jej klatki Jitka, ta miła dziewuszka spod piątki zwariowała. I zabrali ją jacyś ludzie. To już będzie ponad cztery lata jak to się stało, a o Jitce nic nie słychać. Jej przyszły narzeczony i możliwi znajomi i piękne życie w Pradze czeka.

akcept żeby nie było

Więc jednak Florence XDD WGL JAS, jakaś dziwna ta twoja karta! Albo ja znów się przełączyłam na tryb nieczającego półgłupka xdd (to drugie pewniejsze)